Verboden voor jongens!
Dit deftige gebouw aan de Oude Delft was eerst het Heilige-Geestzusterhuis, een soort tehuis voor alleenstaande vrouwen. Zij waren geen nonnen, maar leefden wel vroom. Het zusterhuis komt voor het eerst rond 1390 in teksten voor. De rijke Willem Nagel doneerde toen geld aan het tehuis. De vrouwen die hier woonden gingen bij zieken op bezoek om hen te verplegen: een soort vroege thuiszorg.
In de 16e eeuw kwam het tehuis in de financiële problemen en gingen er steeds minder vrouwen wonen. In 1578 kreeg het gebouw daarom ook een nieuwe functie: een protestants weeshuis voor meisjes. De eerste bestuurster was Clara Jansdochter van Sparwoude, een Delftse vrouw die veel aan liefdadigheid deed.
Een plekje in het weeshuis was bijzonder: er mochten maar achttien meisjes tegelijk wonen. Zij moesten dochters zijn van Delftse burgers en door een vooraanstaande persoon in de stad zijn aanbevolen. Deze meisjes werden onderwezen in godsdienst, handwerk, lezen, schrijven en rekenen.
Van 1765 tot 1769 werd het gebouw verbouwd en uitgebreid. Dit is het pand dat er nu nog steeds staat.
In de 20e eeuw liep het aantal wezen in het huis terug. Minder kinderen verloren hun ouders op jonge leeftijd en eenoudergezinnen konden het beter redden dan vroeger. In 1954 sloot het weeshuis. Tegenwoordig zit onder andere het Erfgoedhuis Zuid-Holland in het pand.
In de podcast hoor je hoe het was om hier als weesmeisje op te groeien.
