‘Lieve papa, maak u niet ongerust.’ Dat schrijft Hendrik Maurits van der Goes aan zijn vader in 1831. Hendrik Maurits zit in het leger en schrijft brieven over de Tiendaagse Veldtocht in België. Toen probeerde het Nederlandse leger met een verrassingsaanval de opstandige provincies in het zuiden bij het koninkrijk te houden.
Het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden bestaat dan pas zestien jaar, sinds 1815. De provincies in het zuiden willen geen onderdeel zijn van het koninkrijk en roepen in 1830 hun onafhankelijkheid uit. Daar is koning Willem I niet van gediend en hij stuurt een leger om de Belgische Opstand te onderdrukken.
Op 2 augustus 1831 is de eerste aanval. Eén dag later schrijft Hendrik Maurits de eerste brief aan zijn vader. Zijn vader is geboren in Delft en is zelf ook militair geweest. Hij moet zich niet ongerust maken, vindt Hendrik Maurits: ‘Tot nog toe gaan de Belgen overal loopen, ons verlies is onbeduidend.’
In zijn tweede brief, tien dagen later, laat Hendrik Maurits weten dat het goed gaat met (bijna) iedereen die ze kennen in het leger. ‘Cees en Willem zijn beide in het diepst van het vuur geweest en evenals ik goddank er gelukkig afgekomen.’ Alleen met hun kennissen bij de familie Gallièris gaat het niet goed, want daarover schrijft Franc: ‘Vader en zoon zijn beide een been kwijt.’
Het Nederlandse leger wint de veldslag, die in totaal tien dagen duurt. Maar er vallen aan de Nederlandse kant maar liefst 131 doden en 590 gewonden. Daarnaast lukt het Koning Willem I uiteindelijk alsnog niet om België bij zijn koninkrijk te houden. Omdat het Franse leger de kant van België kiest, zal Nederland niet kunnen winnen.