Op 24 april 1860 staat deze uitnodiging in de Delftsche Courant. Dames en heren vergaderen met elkaar in het theater de Stadsdoelen over het lot van slaafgemaakten. In het hele land sluiten mensen zich aan bij de Nederlandse Maatschappij ter Bevordering van de Afschaffing der Slavernij, die in 1841-1842 is opgericht. Dit is voor zover bekend de eerste keer dat de Delftse afdeling van zich laat horen.
Nederlanders lopen niet voorop in de strijd. In Groot-Brittannië wordt de slavernij in 1833 afgeschaft, en Frankrijk volgt in 1848. De Nederlandse regering discussieert eindeloos over de consequenties van afschaffing. Het gaat daarbij niet eens om het lot van de slaafgemaakten, maar vooral om de financiën van hun eigenaren. Die eisen geld voor de slaafgemaakten die zij bij de afschaffing kwijtraken.
In 1860 besluit de regering de slavernij in delen van Nederlands-Indië (nu Indonesië) af te schaffen. Drie jaar later volgen Suriname, Curaçao en de Antillen. De mannen en vrouwen daar zijn echter nog niet meteen vrij in 1863. Zij moeten nog tot 1873 voor hun voormalige eigenaren werken. Pas dan is de slavernij definitief afgeschaft.
Je kunt de Delftse kranten ook digitaal doorbladeren.
