Het zogeheten poppengoed is verreweg de grootste groep speelgoed in de archeologische collectie van Delft. Dit zijn miniatuurversies van gebruiksvoorwerpen die vaak van aardewerk of tin en lood gemaakt zijn.
Poppengoed was meestal bedoeld om een huishouden met poppen na te spelen, al dan niet in een poppenhuis. We vinden dan ook veel gangbare huishoudelijke artikelen terug in miniatuuruitvoering. Veel kook-, eet- en drinkgerei zoals potten, kommen, schotels en kopjes, maar ook haardgerei en sanitair zoals een treeft (driepoot om pannen boven een vuur te zetten) en een pispot. Dit poppengoed werd ook in Delft zelf geproduceerd, zoals blijkt uit aangetroffen misbaksels van Delftse plateelbakkers.
Vroeger werden deze objecten nog wel eens aangezien voor pottenbakkersmodellen. Inmiddels is wel duidelijk dat het kinderspeelgoed was en dat poppengoed al vanaf de Middeleeuwen veel werd gemaakt. In Delft zijn zelfs enkele miniatuurpotjes uit de Romeinse tijd aangetroffen.
In de 17e en 18e eeuw waren speelgoedbeeldjes van pijpaarde populair. Dit is een witte klei vooral bekend als materiaal voor pijpen. Met behulp van mallen werden allerlei figuurtjes gevormd. Al voordat er in Nederland tabak werd gerookt werden er beeldjes van pijpaarde gemaakt. Vóór de 17e eeuw waren dit voornamelijk religieuze figuren. Pijpaarde was een goedkopere optie dan hout of natuursteen.
Een van de zeldzame bekende producenten van pijpaarden speelgoed was de Goudse pijpmaker Jan Boot. Hij signeerde sommige stukken met de initialen IB. Hiervan is in Delft ook één stuk bekend, maar helaas alleen een sokkel.